Monday, March 27, 2023

DOJadanie, tydzień V



 

Wiosna!!! Wiosna!!!... *^O^*~~~ Przynajmniej w kalendarzu, chociaż za oknem też już pięknie, zmieniłam moją puchową kurtkę-kołdrę na wełniane płaszcze i już czuję się lżej.

 


Czytam "Rześko" i w rozdziale marcowym jest kilka bardzo ciekawych pytań, które można sobie zadać. Na przykład, czy przechowuję rzeczy z przeszłości, bo nie chcę czegoś odpuścić - mnie takiej jaka byłam kiedyś? Nigdy o tym tak nie myślałam, że to o to chodzi, że trzymamy się kurczowo przedmiotów, bo stwarzają one iluzję, że tamto życie jeszcze nie minęło albo wkrótce wróci, bo nie chcemy się pogodzić ze zmianą. I nie mówię tutaj o kilku miłych pamiątkach czy przedmiotach sentymentalnych związanych z miłymi wydarzeniami z naszego życia. Mówię na moim przykładzie o sukienkach. 

Kiedy zaczęłam je szyć to zaczęło mi ich szybko przybywać, zmieniała się moja sylwetka, mój styl ewoluował a ja wciąż mam większość kiecek, które kiedykolwiek przeszły przez moje ręce przez ostatnie 15 lat. Tak, części się pozbyłam. Tak, pozostały takie, które kocham ale od trzech lat się w nie nie mogę zmieścić i jakoś nie zanosi się, żeby to się miało zmienić... Albo takie, które miałam na sobie raz w życiu i wciąż nie potrafię się z nimi rozstać, a przecież wyraźnie widać, że wcale nie są moim pierwszym wyborem, kiedy sięgam do szafy! 

Kiedy wróciłam z pierwszego wyjazdu do Japonii ostatnią torebkę kiepskiej supermarketowej japońskiej herbaty trzymałam w szafce chyba przez kolejne trzy lata, do następnego wyjazdu... Bo ta torebka herbaty trzymała mnie w iluzji, że wciąż tam jedną nogą jestem, że to się nie skończyło tak ostatecznie, że nie do końca wróciłam do codzienności w Polsce. 

A wiecie, jak to jest - jak się człowiek kurczowo trzyma jednego brzegu rzeki, to nie dotrze do drugiego. Chyba warto patrzeć w przyszłość, a nie ciągle oglądać się za siebie... Temat niełatwy, na pewno do przepracowania.




Wciąż sprzątam. Zrobiłam porządek w dwóch szufladach i szafce z przyprawami i sosami, kiedy mi się tyle tego nagromadziło?!.... Dokupiłam pojemniki, mniej więcej pogrupowałam przyprawy regionami (polskie, japońskie, indyjskie, inne), z przodu ustawiłam te po które sięgam częściej. Wróciłam też do porannego szczotkowania ciała na sucho (przypomniałam sobie, jak to cudownie porusza wszystkie komórki i budzi człowieka! *^O^*) i kupiłam czyścik do języka. Po co czyścić język możecie przeczytać w Sieci, ja kiedyś używałam do tego brzegu łyżeczki, ale to nie było komfortowe, czułam się jak dziecko u lekarza, któremu doktor wkłada do gardła szpatułkę... Na szczęście czyścik sprawdza się dużo lepiej! I zaobserwowałam, że od kiedy jestem na diecie wegańskiej mój język każdego ranka prawie nie ma nalotu do usuwania, inaczej było kiedy jedliśmy produkty odzwierzęce.



 

***

 



Zeszły tydzień zaczęłam z wysokiego C - nastawiłam bigos. *^v^* Ale nie taki tradycyjny, na bazarze kupiłam kiszoną kapustę z warzywami korzeniowymi, czosnkiem i przyprawami. Do tego zamiast zwyczajnej słodkiej kapusty dodałam główkę włoskiej.




 

Do kapusty poszły namoczone we wrzątku suszone podgrzybki (20 g) wraz z wodą, przyprawy (liść laurowy, ziele angielskie, kminek, tymianek, wędzona papryka, pieprz), puszką pomidorów, kieliszek czerwonego wina,  duży chlust sosu sojowego, pokrojone w kostkę wędzone tofu (200g) i śliwki wędzone. Wszystko to dusiło się powoli z przerwami przez dwa dni, a ja sobie to dosmaczałam solą, sosem sojowym, pieprzem.

 


 

Nie zabrakło japońskiego śniadania.


Były grzanki z groszkiem, miętą i fetą z Violife.



Na obiad były np.: kotlety z fasoli z ryżem i daniem kare z Wege Michy, do tego ogórki kiszone z bazarku.

 



 

Albo tarta ze szpinakiem i grzybami.

Wymyślałam ja na bieżąco: spód był kupny.

- spodnia warstwa to gęste ciasto naleśnikowe z 2 "jajek" Veggs, 1 szkl. mleka roślinnego, 0,5 szkl. mąki, 3 Ł płatków drożdżowych, duża szczypta gałki muszkatołowej, sól, pieprz i pęk posiekanego szpinaku.

- na wierzch dałam podsmażone na oleju: posiekane 3 ząbki czosnku, posiekaną drobno 1 dużą cebulę, pokrojone w półplasterki 2 wielkie pieczarki

Zapiekłam wszystko ok. 30 minut w 200 stopniach. Przed pieczeniem posypałam wierzch tartym "serem" wegańskim typu parmezan, ale nie miał on żadnego smaku, dał tylko efekt ozdobny...



Mąż zrobił makaron z bazyliowym pesto.

 

Zrobił makaron i zrobił pesto. *^o^*~~


Przy okazji spróbowaliśmy wegańskiego parmezanu i o dziwo, mimo podejrzanie białego koloru to jest produkt bardzo zbliżony smakiem i konsystencją do prawdziwego sera dojrzewającego!...


 

Zrobiłam zupę luźno inspirowaną koreańską kimchi jigae. Moja wersja była daleka od oryginału, ale chciałam trochę wyczyścić lodówkę, więc wyglądało to tak:

- podsmażyłam na oleju 1 posiekaną cebulę i 1 dymkę

- dorzuciłam ok. 200 g domowego kimchi

- dodałam 900 ml wegańskiego bulionu, 0,5 puszki pomidorów, 2 Ł sosu sojowego, 1 Ł oleju sezamowego, 

- do tego poszło: garść pokrojonych pieczarek, 200 g twardego tofu pokrojonego w kostkę, 200 g klusek ryżowych tteobokki, pod koniec dorzuciłam sporą garść pokrojonego szpinaku i 1Ł pasty gochugaru




 

Na deser był np.: wegański pączek z Piekarni Putka, jeden z najlepszych jakie jadłam w moim życiu! *^V^*


W Biedronce znalazłam coś nowego - włoska pinsa do upieczenia z dodatkami. Pinsa nazywana jest rzymską odmianą pizzy, zrobiona jest z trzech rodzajów mąki: pszennej, ryżowej i sojowej.


Nałożyłam na nią sos z pomidorów, oliwki, pieczarki, kapary, karczochy, bazylię, posypałam wegańskim parmezanem. Bardzo pyszna odmiana pizzy!

 

Nastawiłam kimchi. Pudełko zapałek dla porównania rozmiarów, to jest 5 litrowy słój. *^v^*

 


 

***

 


 

W zeszłym tygodniu były pierwsze spacery bez szalika! *^0^*~~~  I pierwsze wiosenne burze. W Tokio już kwitną sakury, do wyjazdu do Japonii 36 dni. 

 


 

2 comments:

  1. Ojej, to Japonia już wkrótce! Super!
    Jedzonko ekstra, widzę że coraz mniej korzystacie z produktów udających mięso, więc znalazłam na Twojej liście sporo odpowiadających mi dań. Bigos robię prawie tak samo, tylko bez tofu i pomidorów. Ale kapusta do kiszonej dodawana zawsze włoska! Ta biedronkowa pizza mnie zaciekawiła, bo staram się zastępować mąkę pszenną innymi rodzajami. No i muszę wreszcie spróbować zrobić kimchi.
    W temacie przywiązania do różnych przedmiotów - nie mam z tym najmniejszego problemu, nie przywiązuję się do niczego, zawsze bardziej ciągnie mnie do tego drugiego brzegu rzeki ;). Czystki w szafach robię na bieżąco, bez sentymentów. Niestety walka z chomikiem, jakim jest mój mąż, to walka z wiatrakami. On potrafi zagracić każdą wolną przestrzeń i z niczym nie może się rozstać, mimo że nie potrafi uzasadnić potrzeby posiadania jednego czy drugiego rupiecia, albo ciuchów, z których już dawno "wyrósł". I chyba coś jest w tej przytoczonej przez Ciebie teorii, bo on jest sentymentalny, lubi mieć wokół siebie starych znajomych, pamiątki z dawnych lat, lubi wspominać. Ja - wręcz przeciwnie.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Już coraz bliżej, nie mogę się doczekać!!!
      Nie sięgamy już po mięsne zamienniki, bo po prostu lubimy tofu, i to twarde i miękkie, lubimy granulat sojowy który czasami dodajemy jako wypełniacz do sosów (ale spokojnie można go zastąpić drobno pokrojonymi i podsmażonymi grzybami albo bakłażanem). Jak chce mi się "polskiego" obiadu z kotletem, to mam warzywne pulpety w rożnych wersjach. Zrobienie swojego kimchi polecam, u mnie 6 kilo zasiedliło turystyczną lodówkę na balkonie, jest jeszcze świeże ale lada dzień już będzie dobre do jedzenia! *^o^*
      Ja jestem chomikiem z lenistwa, oraz dlatego, że zawsze mi się wydaje, że wszystko mi się kiedyś przyda i nie mogę tego wyrzucić... Za to tej wiosny ogarniam kuchnię pod kątem funkcjonalności, dziś złożyłam trzecie zamówienie w IKEA przez ostatnie dwa tygodnie, muszą się tam nieźle ze mnie śmiać, że tak domawiam rzeczy po trochu... ^^*~~ Co ja poradzę, że ogarniam szafki etapami i przychodzą mi do głowy kolejne pomysły na pojemniki i przechowywanie!...

      Delete