Jestem

 

 

Jestem Joanna, córka Zygmunta Jana Żelazko. 

 

 

Wnuczka Jana Żelazko i Ireny z Kujawów. 

 

 

Prawnuczka Władysława Kujawy i Anny z Olszewskich oraz Andrzeja Żelazko i Marianny Wiewióry.

 

 

Praprawnuczka Piotra Olszewskiego i Katarzyny z Karpińskich, Jana Piotra Kujawy i Józefy z Rzeszotarskich, Andrzeja Wiewióry i Katarzyny z Kwiatkowskich oraz Pawła Żelazko i Marianny z Zawadów.

Moimi dalszymi przodkami po stronie dziadka Jana byli Walenty Wiewióra i Rozalia Korytek oraz Franciszek Kwiatkowski i Józefa Pindelska, a także Józef Żelazko z Elżbietą i Marcin Zawada. A dalej za nimi Paweł Wiewióra z Zofią Lichocką, Szymon Korytek z Anną, Jakub Kwiatkowski z Helena Rawską i Marcin Pindelski z Marianną Osuch. I Józef Żelazko z Franciszką Sierpińską oraz Marcin Bogdalski z Katarzyną Olszewską. Ta gałąź rodziny jest udokumentowana do 1783 roku.

A po stronie babci Ireny - Józef Kujawa z Anną Klonowską, Wincenty Rzeszotarski z Klementyną Czachowską, Franciszek Olszewski z Jadwigą Pietrzak oraz Ignacy Karpiński z Józefą Dyrlacz. A za nimi stoją Paweł Kujawa z Franciszką, Jakub Klonowski z Agnieszką Borowską, Rzeszotarski z Józefą Pobodzan, Maciej Czachowski z Teklą Kęsicką, Antoni Olszewski z Apolonią Kostrzewicz, Franciszek Pietrzak z Marianną Ciosek, Maciej Karpiński z Józefą Rączką i Jakub Dyrlacz z Anastazją Woszczyk. Ta gałąź rodziny jest udokumentowana do 1744 roku.

 

Albo inaczej. Jestem Joanna, córka Zofii Marii ze Świderskich.

 

 

Wnuczka Wincentego Świderskiego i Marianny z Pigłowskich.  

Prawnuczka Zygmunta Ignacego Pigłowskiego i Rozalii z Karaluchów oraz Franciszka Świderskiego i Antoniny Pyzy.

Praprawnuczka Józefa Pigłowskiego i Katarzyny Urbańskiej oraz Ksawerego Karalucha i Marianny Kowalskiej.

Moimi dalszymi przodkami po stronie babci Marianny byli Mateusz Urbański i Ludwika Witanowska, Wojciech Karaluch i Maryanna Maciak, Edward Kowalski i Petronela Kowalczyk. A za nimi stoją Roch Witanowski z Katarzyną Bieniendą, Jan Karaluch z Marianną i Feliks Maciak z Barbarą Królak. Ta gałąź rodziny jest udokumentowana do 1746 roku.

O przodkach dziadka Wincentego na razie wiem tyle co nic, wiem gdzie się urodził, znam jego rodziców, podobno miał siostrę, która zmarła młodo, a w ogóle w rodzinie się mówiło, że dziadek był sierotą.

Albo tak - jestem Joanna a moje korzenie tkwią w Urzeczu - Podłęczu, Dębówce, Gassach, Czernidłach, w Słomczynie, Przylocie, Konarach, Krężelu, Sułkowicach, Goździach, Ustanówku i Jazgarzewie.  Także w Psucinie, Pomiechówku, Nasielsku i Wymysłach, Cieślach i Płocku. Rodzina okrążała Warszawę z północy i południa, aż spotkali się w mojej osobie w stolicy.

To nie wygląda tak imponująco w kilku zdaniach, ale kiedy się to przedstawi za pomocą skrzydlanego wykresu, to pokazuje to, czym jest takie drzewo genealogiczne - widać, że za nami stoi szereg osób, które dało nam jakąś cząstkę siebie. Podobno najważniejsze jest nasze siedem pokoleń wstecz bo z tymi przodkami mamy zgodność genetyczną stopniowo malejącą aż do 1%, dalej jest to już zbyt rozmyte, ale wyszukiwanie kolejnych nazwisk jest świetną zabawą!

Od zeszłego tygodnia bawię się wyszukiwaniem członków mojej rodziny i nie mogę przestać!... Chociaż nie mogę pytać bezpośrednio, bo zarówno moi rodzice jak i obydwie pary dziadków już nie żyją, to grzebię w zeskanowanych do Sieci archiwach, pytam żyjącą rodzinę, mam trochę papierów z nazwiskami, datami, miejscami, są obrazy i osoby które wciąż żyją w mojej pamięci, chociaż zupełnie nie umiem ich umiejscowić na drzewie, ale wiem na pewno, że to była rodzina. Powoli docieram do granicy, za którą już nic więcej nie znajdę z komputera w domu i będę musiała ruszyć na poszukiwania w teren - do parafii, do urzędów. W sobotę pojechaliśmy na przykład do Góry Kalwarii do Księgarni Regionalnej na ul Pijarskiej 38, gdzie kupiłam album o mikroregionie Urzecza i o kuchni tych okolic. I coś Wam pokażę!... *^V^*

Być może ktoś pamięta, jak pytałam na blogu, czy znacie danie podawane w domu mojej babci i dziadka, bo nigdy więcej się z nim nie spotkałam w żadnym innym domu - zupa kartoflanka a obok postawiony talerz z makaronem wstążkami suto okraszonymi skwarkami i pokruszonym białym serem. No to patrzcie!!!

 

 

Okazuje się, że skwarki i biały ser na kluskach (tu akurat ziemniaczanych) to potrawa urzecka, zapewne dziadek Jan wyniósł ją z domu rodzinnego w Podłęczu. *^v^*~~~ Urzecze to podwarszawski mikroregion dość odrębny kulturowo, w  XVII w. był tam duży napływ ludności olęderskiej (Fryzja i Niderlandy) i szerokie kontakty z orylami - flisakami trudniącymi się spływem towarów rzeką Wisłą, a to wpłynęło na kulturę, obyczaje, stroje i kuchnię Urzeczan.

 

 

Postanowiliśmy z Robertem pójść o krok dalej i wraz z dostępem do pełnego serwisu na My Heritage wykupiliśmy możliwość zrobienia testów DNA, to nam pokaże bardziej szczegółowo skąd pochodzimy. Testy przyszły pocztą i w tym tygodniu zamierzamy je odesłać a potem będziemy czekać około miesiąca na wyniki.  

 

 

W sobotę odwiedziliśmy też cmentarz w Słomczynie i znaleźliśmy grób siostry mojego dziadka i jej syna, wujka Mietka (którego pamiętam, bo spędzałam u niego w Dębówce wakacje). Te wszystkie nazwiska i daty to niestety tylko suche fakty, zdjęć też mam niewiele bo kiedyś nie robiło się tak dużo zdjęć, być może mogli sobie na to pozwolić miastowi, ale na wsiach raczej się o tym nie myślało. Rozważam szukanie informacji o przodkach w archiwach miejskich, może w starych rocznikach gazet, jakichś kronikach?... Chciałabym się czegoś dowiedzieć, kim byli, może kimś kto zapisał się jakoś w historii? Gdzie dokładnie żyli? Czym się zajmowali? Mam to szczęście, że dokładnie znam dom, gdzie mieszkał mój pradziadek i urodził się mój dziadek i jego rodzeństwo na Podłęczu, wiele lat temu prawie udało nam się tam zamieszkać!... Ale to już stare dzieje, it wasn't meant to be. ^^*~~ 

Mam jeszcze trochę papierów po rodzicach, ale na razie stoją w piwnicy na nowym mieszkaniu, a dostępu do nich broni wielkie lustro i akordeon, spakowane do piwnicy na czas remontu!... *^0^* Muszę cierpliwie poczekać do wakacji, kiedy po przeprowadzce przeniesiemy lustro do mieszkania i wtedy będę mogła pogrzebać w tych papierach. 

Znalezienie tych wszystkich przodków może się wydawać niepotrzebne, to przecież tylko garść nazwisk i dat, większości z nich już przecież dawno nie ma. Ale byli. I świadomość konkretnych nazwisk i miejsc daje mi swego rodzaju uziemienie, rozłożenie rodziny na mapie, jest to uczucie wzmacniające i gruntujące. Zainteresowałam się ostatnio metodami pracy z rodem, są na to różne teorie, są rytuały i medytacje, nie wszystko do mnie przemawia ale czytam, słucham webinarów, a przy okazji szukam swoich korzeni. 

***

No i właśnie tym zajmowałam się przez cały zeszły tydzień.  *^v^* Poza tym zainaugurowaliśmy sezon na młode kartofle z jajkiem i maślanką.

 

 

A w sobotę będąc niedaleko odwiedziliśmy restaurację Zalewajka z Konstancinie i zjedliśmy stanowczo za duży chociaż przepyszny obiad! ^^*~~

 

 

No i tak się u mnie dzieje. Zima już chyba poszła sobie na dobre, przed nami Majówka na którą jeszcze nie mam planów, ale ma być ciepło i słonecznie. I tego się trzymajmy, miłego tygodnia! *^O^*~~~

Zimna wiosna

Zimno. 

Nie jestem zadowolona. 

W moim świecie jest już ciepła wiosna, ale w zeszłą środę przeprosiłam się z wełnianym płaszczem i czapką... Na szczęście prognozy pokazują, że jeszcze musimy przetrwać ten tydzień, a potem będzie lepiej! *^V^* 

 

Marianna Gierszewska opublikowała drugą książkę "Początek wszystkiego" która jest częścią kampanii społeczną "Pamiętnik początku". Czytam ją po troszeczku. Spokojnie mogłabym ją pochłonąć w jeden wieczór, ale chcę poświęcić jej czas i refleksje, "przetrawić" jej treść. I wbrew pozorom (sama tak najpierw myślałam) to nie jest książka dla młodych mam, to jest książka dla każdego - dla kobiet i mężczyzn w każdym wieku, tych co mają dzieci i tych co nie mają, co chcą i nie chcą.

Jeśli chcecie, tutaj można obejrzeć nagranie z premiery książki i kampanii.

Wciąż brnę przez cykl Diuny, skończyłam "Dzieci" i zaczęłam "Boga Imperatora", chyba na tej części kiedyś utknęłam, zobaczymy jak mi teraz pójdzie. Historia traci tempo, co w sumie było oczywiste, bo ulubione postaci odeszły, wątki się namnażają i wzmaga ilość filozofowania, no i w końcu ile można mieć dobrych pomysłów na dany świat?... To nie jest niestety "Szpital kosmiczny" Jamesa White'a, gdzie każda część była genialna!  Ale na razie się nie poddałam. ^^*~~

Przy okazji, mam do polecenia kolejny podcast - Od Nowa. Ewelina Nalborska to psycholog ustawień systemowych i porusza w swoich odcinkach podobne tematy co Marianna Gierszewska, dobrze mi się jej słucha.

 

Z innych rzeczy nie mniej istotnych - koleżanka podpowiedziała mi nowe miejsce, w którym można kupić ogon wołowy i udało mi się zamówić 2 kilo mięsa, z którego w ten zimny wiosenny piątek ugotowałam kolejną porcję hawajskiej zupy z imbirem i zieleniną. *^V^* To sieć sklepów "Kiszeczka", jeden jest na warszawskim Ursynowie. 

 

 

REMONTOWO - okna zostały zamontowane, ale niestety ekipa montująca zrobiła trochę zniszczeń i zapacykowała porysowania na ramach w taki sposób, że składamy reklamację. W poniedziałek moje mieszkanie odwiedził Pan Od Okien, żeby obejrzeć ramy i zdecydować, co dalej i jak zostanie to naprawione. Za to z innego frontu robót - mamy już gotową elektrykę w całym mieszkaniu, mamy wylewki, w jednym pokoju stoją już zamówione kafle do łazienki i na podłogi w wejściu i w kuchni. *^v^*

 

 

W czwartek byłam na tatuażu i kończyłyśmy lewe ramię zaczęte w styczniu, teraz czeka mnie gojenie się, a w lipcu planujemy dodać więcej kwiatów na przedramieniu. ^^*~~ Zostawiam Was z kolibrem, którego malowałam na zamówienie, życzę Wam miłego tygodnia i proszę się nie poprzeziębiać, byle do następnego weekendu, będzie cieplej!!!

Moja relacja z ciałem

 

 

Zastanawialiście się kiedyś na relacją z własnym ciałem? 

 

 

Ja do tej pory zawsze traktowałam moje ciało jak... hm, przeciwnika? Kogoś obok mnie, komu należy stawiać zadania i surowo oceniać? W najlepszym przypadku jako coś oczywistego i "przezroczystego" - jest ale o sobie nie przypomina, więc się o nim za bardzo nie myśli. Nigdy nie myślałam o moim ciele jak o części mnie, o współpracowniku, któremu należy się dobre słowo za ciężką pracę, jaką wykonuje. Nigdy nie miałam z ciałem relacji toksycznej w żadnym aspekcie - nie miałam zaburzeń odżywiania i nadmiernej chudości lub nadwagi, moja skóra zawsze była w mniej więcej tym samym dobrym stanie (czasami pryszcz ale nigdy trądzik czy poważne alergie), zawsze miałam zdrową relację z moją seksualnością, nie chorowałam na żadne poważne długotrwałe choroby. I pewnie dlatego, że wszystko z moim ciałem było ogólnie w porządku, stało się dla mnie "niewidzialne", "niepamiętane o". A przecież od dziecka znałam mechanizmy obronne mojej psychiki, które objawiały mi się zawsze w ciele. 

 

 

Jeśli postępowałam wbrew sobie, wbrew temu co podskórnie czułam, że jest nie dla mnie - natychmiast zaczynałam chorować fizycznie. Nienawidziłam przedszkola, byłam samotnikiem i rzucenie mnie w grupę rozbawionych trzylatków to był największy koszmar... W związku z tym chodziłam do przedszkola trzy, cztery dni, a potem dostawałam gorączki i jechałam na dwa tygodnie do dziadków, no bo chorego dziecka do przedszkola się nie zaprowadzi.  U dziadków zdrowiałam w dwa dni, i pozostały czas spędzałam u nich szczęśliwa i w pełni sił. Po czym wracałam do domu, szłam do przedszkola i... dokładnie tak! Znowu po kilku dniach byłam chora. Nie wiem, czy ktokolwiek zastanawiał się nad mechanizmem moich zachorowań, pewnie nie, bo rodzice byli zapracowani i nie mieli głowy do rozważań psychologicznych dlaczego to wspaniałe ciche zawsze zajmujące się sobą dziecko nie potrafi się przystosować do hałaśliwej grupy rówieśników. Raczej martwiło ich to, że nagle z okazu zdrowia stałam się dzieckiem chorującym od byle czego. 

 

 

W szkole jakoś poradziłam sobie z problemem obcej grupy do której trzeba wejść, ale moje problemy zdrowotne często pojawiały się kiedy podejmowałam decyzje wbrew sobie, zgadzałam się na coś żeby zadowolić innych. Tak samo było po trudnych wydarzeniach w moim życiu. Kiedy moja mama chorowała musiałam się trzymać, ale gdy tylko załatwiłam jej pogrzeb, dosłownie tego samego dnia wieczorem rozchorowałam się tak, że kilka dni później ledwo poszłam na ten pogrzeb, wciąż słaba i biała jak ściana. Różne problemy i stres właziły mi w ciało i robiły tam problemy - tak, wierzę, że nasze choroby w dużym stopniu są wynikiem naszej reakcji na stres.

 

 

W marcu postanowiłam odnowić moją relację z własnym ciałem, postanowiłam je zauważyć. Ile razy traktujemy nasze ciała jak wrogów - katując je dietami na odchudzanie, morderczymi ćwiczeniami, próbujemy się wpasować w standardy piękna, nienawidzimy jakichś swoich cech wyglądu albo oznak starzenia się. Owszem, zachowujemy podstawową higienę, nakładamy kremy i makijaże, ale nie mamy połączenia na linii ciało-głowa, nie zwracamy uwagi na to jak ciało odbiera to co czujemy. Postanowiłam to zmienić - po pierwsze w ogóle zauważyć pracę, jaką moje ciało wykonuje dla mnie od lat każdego dnia. Na przykład poczułam ogromną wdzięczność za to, że przez ostatnie kilka miesięcy wiele badań pokazało, że składam się z wielu zdrowych organów, że nie grożą mi choroby, które często pojawiają się w moim wieku i przy moim stylu życia (nie oszukujmy się, moje podejście do ruchu pozostawia wiele do życzenia...). Co było dla mnie bardzo ciekawe to zauważenie faktu, że gorzej czułam się ze swoim ciałem te 20 kilo temu! Wtedy uważałam, że MUSZĘ schudnąć, bo jestem ZA GRUBA, tak jakby szczupła sylwetka była automatyczną receptą na szczęście i równowagę psychiczną. 

Znalazłam sobie kurs, który pozwolił mi stopniowo, z uwagą skupić się na poszczególnych regionach mojego ciała. Zawsze lubiłam taniec i wybrałam miesięczny kurs instruktorki tańca Kai Sadowskiej "So Ciałowanie". Przyznaję, że zachęciła mnie do tego historia Kai, która w połączeniu się ze swoim ciałem znalazła sposób na wychodzenie z depresji, i dało jej to zarówno uporządkowanie świata w głowie jak i uzdrowienie ciała. (Jesienią 2023 zrobiłam kurs "Lustereczko" prowadzony przez Erill Gabrielę Orłowską, wtedy poznałam Boooski podcast, w którym Erill rozmawia z Kaią na najróżniejsze tematy, i dowiedziałam się, że Kaia też prowadzi warsztaty i kursy tańca (we Wrocławiu i na Teneryfie, gdzie mieszka).)

Od jakiegoś czasu subskrybuję dwa portale z ćwiczeniami - Portal Jogi i WomanUp.  Pierwszy z nich to zbiór ogromnej ilości treningów jogi w najróżniejszych jej odmianach, prowadzonej przez różnych nauczycieli, do tego medytacje i pogrupowane wyzwania. Druga aplikacja została stworzona przez fizjoterapeutkę uroginekologiczną i skupia się głównie na zdrowiu kobiecej miednicy i okolic ale też z pomocą innych terapeutów możemy wybrać ćwiczenia wzmacniające, relaksujące, rozciągające dla całego ciała. Wykupiłam też dostęp do kursu TRUN (Techniki Regulacji Układu Nerwowego) Macieja Borucza. Maćka obserwuję od jakiegoś czasu na Instagramie i podoba mi się jego podejście do zdrowia i ruchu.

 

 

Zadbałam też o element kaphy we mnie (mam jej trochę na poziomie i ciała i umysłu) i w marcu wykupiłam trzytygodniowe codzienne medytacje równoważące kaphę na portalu Agni Ajurweda. Ajurwedą interesuję się już od dawna, polecałam Wam książki Niny Czarneckiej "Ciepło" i "Rześko", za mną też kilka lektur zagranicznych autorów przybliżające ten temat. 

 

 

Pod koniec marca przeczytałam na blogu Blimsien tekst, który bardzo ze mną rezonuje na tym etapie mojego życia -  "Ta jedna zła wiadomość". Wbrew tytułowi, uważam, że to jest dobra wiadomość, bo może otworzyć nam oczy i skierować naszą uwagę na potencjalne źródło problemów gdy przez lata zmagamy się z "pudrowaniem" objawów. W każdym razie, dla mnie to jest cegiełka do tego, co od dawna podejrzewałam - że moje objawy psychosomatyczne w ciele przebadane na lewą stronę przez najróżniejszych lekarzy z jedną tylko odpowiedzią - "nic pani nie jest, nie ma tu żadnej choroby" ma swoje korzenie gdzieś indziej, w mojej psychice, w mojej reakcji na wydarzenia w moim życiu.

Czytam, szukam, oglądam webinary - okazuje się, że można znaleźć w Sieci mnóstwo darmowych materiałów na wiele tematów, mam też nową stertę książek czekających na swoją kolej. Skupiam się na połączeniu głowy z ciałem, dlatego zaczęłam interesować się ustawieniami rodzinnymi i pracą z ciałem, trafiłam na ćwiczenia Lowenowskie, na neurografikę, na razie się przyglądam, badam co jest dla mnie. 

Dziś taki trochę inny wpis, zostawiam sobie te myśli ku pamięci a Wam może ku inspiracji? *^v^* 

Dodam tylko, że jeśli chodzi o REMONTOWO, to właśnie dziś montują u mnie nowe okna!!! *^O^*~~~ We wtorek jadę je obejrzeć i podpisać protokół montażu, i wreszcie zobaczę co się zmieniło w mieszkaniu! 

Miłego tygodnia!

Szuba i #gołenuszki

 

I po świętach! Co u Was? *^v^* 

 

 

Wiem, wiem, "po świętach" było już 2 kwietnia, ale zeszły tydzień zostawiłam sobie na spokojne wejście w wiosnę, w powrót do wszystkojedzenia, we wtorek Robert miał dzień wolny i poszliśmy do kina na drugą część "Diuny" i na pysznego steka i sałatkę z rostbefem (muszę ją przygotować w domu!).  *^V^* Już w domu obejrzeliśmy też "Poor Things" i jest to film niesamowity wizualnie, scenografie i kostiumy zachwycają, a historia też jest fajna, zresztą niczego innego nie spodziewałabym się po reżyserze, który zrobił "The Lobster" i "Polowanie na świętego jelenia"! I całkiem przypadkiem obejrzeliśmy stary film Woody Allena "Alicja" - jedno z lepszych dzieł tego twórcy.

 

Na święta pojechaliśmy na Suwalszczyznę do teścia i było na luzie, bez spiny, z normalną ilością jedzenia. Niczego nie trzeba było robić w przerwach między posiłkami, więc głównie czytałam, bo zabrałam się za przypomnienie sobie cyklu "Diuny" - błyskawicznie połknęłam pierwszą część, którą czytałam już kilka razy, potem "Mesjasz", też mi dobrze znany (i już się cieszę na jego zapowiedzianą ekranizację), a teraz czytam "Dzieci Diuny". Wiem, że dalej będzie trudniej, bo zrobi się bardzo filozoficznie i przez to mogą być nudy...   Przypomniałam sobie jak to jest chodzić boso po trawie i chcę robić to częściej! Chyba tej wiosny i latem będę dużo chodzić w butach, które łatwo zsunąć, żeby stanąć gołymi stopami na ziemi! ^^*~~

 

 

 

W mojej okolicy kwitną wiśnie, dużo wcześniej niż w poprzednich latach. Tak wyglądały 1 kwietnia. 

 

REMONTOWO - udało się ustalić wreszcie termin montażu nowych okien - poniedziałek 15-go kwietnia!... Strasznie długo trwało ustalanie, było opóźnienie o półtora miesiąca, ale się doczekałam, chociaż komunikacja z firmą produkującą okna była daleka od ideału - trochę się musiałam nadopytywać, nadzwonić, ponaciskać. Okna opóźniają mi trochę inne prace remontowe, chociaż ekipa stara się robić inne rzeczy, które dzieją się z daleka od otworów okiennych i nie mają z nimi powiązania, żeby nie było opóźnienia, bo w końcu są zobowiązani do konkretnego terminu, żeby remont skończyć.

 

Pierwszą rzeczą jaką ugotowałam po powrocie do domu to była zupa na ogonie wołowym, danie idealne na zimny deszczowy dzień, kiedy dodatkowo człowiek jest przeziębiony i potrzebuje się rozgrzać (dosłownie i metaforycznie, bo uważam, że to jedna z tych zup, które otulają naszą duszę). Wreszcie udało nam się znaleźć stałe źródło ogonów wołowych (wcale nie tak łatwo je dostać...) - jeśli ktoś z Warszawiaków szuka dobrego sklepu z mięsem to proponuję odwiedzić Galerię Westfield Mokotów i tam znaleźć delikatesy Prime Cut Butchers (na parterze, obok Carrefoura).

 

 

Obiecany przepis na szubę czyli śledzie pod pierzynką. Są różne wersje, niektóre są bardzo bogate w składniki, u mnie skromniej, ale tak właśnie lubimy!

Składniki:

- 1 paczka śledzi a la Matjas 400g

- 1 duża cebula

- 500 g ziemniaków

- 250 g marchewek

- 500 g buraków

- majonez

- sól, pieprz

- koperek, natka do smaku

 

 

Śledzie wypłukać, moczyć ok. godziny w wodzie z mlekiem, wypłukać, pokroić w niedużą kostkę.

Cebulę pokroić w drobną kosteczkę.

Ziemniaki i marchewki ugotować do miękkości, obrać, zetrzeć na tarce na grubych oczkach.

Buraki ugotować lub upiec do miękkości, obrać i zetrzeć na tarce na grubych oczkach. (jak mi się nie chce z tym bawić, to kupuję ugotowane buraki bio) 

Układanie sałatki cienkimi warstwami: 

warstwa śledzi, cebulka, ziemniaki, marchewka, buraki, cienka warstwa majonezu, sól, pieprz

Powtarzać do wyczerpania składników, uklepując warstwy przed nałożeniem majonezu. Na koniec na majonez dać posiekany koperek i natkę, wedle gustu. 

Tajemnicą smaku są cienkie warstwy, dzięki temu smaki mogą się przenikać. W innych wersjach tej sałatki widziałam grubą warstwę śledzi, grubą ziemniaków, marchewki... Jak tak zrobimy, to potem będziemy jeść osobne warzywa i śledzie, a nie o to chodzi.

Zrobiłam na święta mazurka. To nie było ciasto, które pojawiało się w moim domu rodzinnym. Mama nigdy nie piekła, ciasta na święta przywoziła babcia a babcia piekła baby, serniki, makowce, placki drożdżowe, zebry, ale ani jednego mazurka! Kiedy babci zabrakło i za ciasta zabrał się tata to też wybierał te rodzaje które znał lub eksperymentował, również omijając mazurki. Kiedyś mama kupiła mazurki w sklepie, ale były twarde, bez smaku i ogólnie paskudne... A przecież mazurek to po prostu kruchy spód i nadzienie na wierzchu - krem, karmel, czekolada, owoce, czyli tarta na słodko.

 

 

Kruchy spód zrobiłam z przepisu ze strony Moje Wypieki, jest niezawodny.

• 175 g mąki pszennej
• 25 g cukru pudru
• 100 g masła, schłodzonego
• pół łyżki kwaśnej śmietany 18%
• 1 żółtko
• szczypta soli
  

Składniki wymieszać i szybko wyrobić (można w mikserze z ostrzem), zrobić kulę, zawinąć w folię i schłodzić w lodówce ok. 60 minut. Następnie rozwałkować i wyłożyć formę (u mnie okrągła, bo taki mam pojemnik do przewożenia ciasta, podwoiłam ilość ciasta na spód), ponakłuwać widelcem i ponownie schłodzić 60 minut. Piekarnik rozgrzać do 200 stopni, piec spód 15-18 minut do zrumienienia. Wyjąć, wystudzić.

Nadzienie to najpierw warstwa dżemu pomarańczowego z imbirem i kajmak (z puszki). Udekorowałam czekoladkami Lindt, wiśniami w czekoladzie i płatkami migdałowymi. 

Poza tym, upiekłam biscotti. Mam z tymi ciastkami kiepskie wspomnienia, bo kiedyś trafiłam na tak twardą sztukę, że złamałam na niej ząb... Ale oglądaliśmy brytyjski Bake Off i tam uczestnicy piekli biscotti, no więc spróbowałam. Nie wiem, czy wyszły odpowiednio chrupiące, są raczej miękkie ale kruche, a w smaku super! Skorzystałam z tego przepisu, nie miałam pistacji, więc dałam płatki migdałowe.

***

DOJadanie w tym roku zakończyłam potrawą, która pochodzi z naszego ulubionego cyklu S-F "The Expanse" (jest 10 tomów do przeczytania i 6 sezonów serialu do obejrzenia *^V^*). Jeden z bohaterów gotuje często Red Kibble czyli potrawkę z kawałków proteiny sojowej w ostrym pomidorowym sosie curry.  

 

Nie byłam przekonana do tego dania, głównie z powodu gąbczastych kotletów z ekstrudowanej proteiny sojowej, ale... odpowiednio przygotowane to jest bardzo smaczne! Kotlety trzeba najpierw porządnie namoczyć (tutaj w posolonej wodzie, ale może to być dobry bulion, po prostu trzeba nadać soi smaku), a ich struktura przypomina włókna mięsa. Polecam spróbować, tylko uprzedzam, że z powyższego przepisu wychodzi danie mocno ostre, warto jeść je z ryżem albo orzeźwiającą surówką.

Zapytacie pewnie, czy mam jakieś wnioski końcowe po tegorocznym DOJadaniu. 

No więc... nie mam. 

Poza jednym - w tym roku weganizm to nie był dla mnie dobry wybór i prawie* wszystko mi o tym mówiło - mało co mi smakowało, często byłam głodna, czułam w sobie opór przed wieloma daniami i strasznie tęskniłam za różnymi smakami niewegańskimi, i co najważniejsze - schudłam 1 kilogram, czyli w zasadzie nic. Mój organizm wyraźnie bronił się przed tym sposobem odżywiania i w porządku, rozumiem, nie wszystko jest dla każdego w każdym momencie. 

* (Napisałam "prawie wszystko" bo nie czułam się źle fizycznie na tej diecie ani nie miałam problemów z trawieniem, snem czy poziomem energii, gdyby tak było, natychmiast przerwałabym ten eksperyment.)

Zobowiązałam się sama przed sobą, że zrobię jak co roku wiosenne oczyszczanie wegańskie i słowa dotrzymałam, i wbrew utrzymaniu wagi czułam się i czuję lżejsza wewnętrznie - nie potrafię tego wytłumaczyć. A teraz spokojnie wracam do wszystkojedzenia. I to nie jest tak, że nagle rzuciłam się na samo mięso i sery rezygnując z warzyw, przecież to nie tak! Po prostu włączyłam z powrotem do diety białko zwierzęce w rozsądnych ilościach, zbilansowane dużą ilością warzyw, szczególnie ciemnozielonych liści korzystnych dla nas na przedwiośniu. Znowu dostępne są dla mnie wszystkie japońskie smaki - bulion rybny, katsuobushi, jajka i ryby! 

 

Zrobiłam bardzo fajny obiad bazujący na przepisach z mangi, którą się obecnie zaczytuję - "きのう何食べた?" (Co wczoraj jadłeś?) - skrzydełka kurczaka duszone z daikonem, blanszowane brokuły z dressingiem (umeboshi, majonez, sos sojowy, mirin), surówka z cykorii, zupa miso z grzybami, cebulką i wakame, i oczywiście miseczka ryżu.

 

 

Taki obiad uważam za kompletny i idealny dla moich kubków smakowych - niewielkie danie białkowe, warzywa na ciepło, surówka, zupa, ryż lub makaron. Różnorodność smaków, kolorów, tekstur, temperatur, i wbrew pozorom robi się to wszystko szybko i sprawnie, ryż sam się gotuje w suihanki i nie trzeba go pilnować, warzywa są często błyskawicznie blanszowane i dosmaczone dressingiem, kuchnia japońska to szybka obróbka mięsa w niedużych kawałkach albo szybkie smażenie ryb, ewentualnie wrzucamy wszystko do garnka, doprawiamy i się powoli dusi. Materiału do inspiracji mam mnóstwo, bo manga ma 144 części! ^^*~~ (oglądałam też serial na podstawie tej mangi w japońskiej telewizji, z moim ulubionym aktorem Nishijima Hidetoshi i Uchino Seiyou, jest świetny ale niestety nakręcono tylko dwanaście odcinków plus dwa filmy długometrażowe)

 

Wiosna za oknem pełną gębą, a aktualnie to już chyba nawet lato!... *^0^*~~~ Jeszcze w sobotę miałam kurtkę ale w niedzielę idąc na wybory wystawiłam gołe łydki i ręce na promienie słońca. ^^*~~ (tak, wiem, czas dołożyć koloru bo szybko mi się wypłukuje... moje włosy niezmiennie są niepodatne na odbarwianie i nietypowe kolory farb. Do tego próba stylizacji prostownicą - 6/10... *^W^*)

Tylko patrzeć, jak bez za moim oknem kuchennym zakwitnie na fioletowo, sakury na terenie SGGW już prawie w pełnym rozkwicie. *^0^*

Zostawiam Was z pytaniem, na które odpowiedź daje Erill, bardzo to mądre. Następnym razem pięć razy się zastanowię, zanim zacznę znowu opowiadać o tym, co mi się w życiu działo, z pozycji ofiary!...